دی اکسید کربن را می توان به منبع غذایی تبدیل کرد

به گزارش ایسنا، با کاهش منابع ارزشمند و بروز خطرات زیست محیطی، کاهش وابستگی به کشاورزی سنتی ضروری می شود. اگرچه کشاورزی مدرن برای تغذیه جمعیت جهان بسیار سودمند بوده اما این سیستم در برابر خطرات فاجعه بار آسیب پذیر است و شیوه های ناپایدار کشاورزی به طور غیرقابل انکاری روی کره زمین تأثیر گذاشته اند.

به نقل از ادونسد ساینس نیوز، «خوآن گارسیا مارتینز»(Juan García Martínez) مدیر پژوهشی سازمان غیرانتفاعی «اتحاد تغذیه زمین در بلایای طبیعی»(ALLFED) گفت: تبدیل مواد خام غیرخوراکی مانند کاه، چوب یا دی اکسید کربن به غذا این قابلیت را دارد که نیازهای جمعیت جهان را به مواد مغذی و کالری تامین کند و در عین حال، با کاهش وابستگی صرف به منابع کشاورزی، انعطاف پذیری عرضه جهانی غذا را افزایش دهد.

اگرچه مأموریت اصلی سازمان ALLFED تضمین امنیت غذایی در صورت بروز اختلالات در مقیاس بزرگ است اما مارتینز تأکید کرد که سیستم های غیرکشاورزی تولید مواد غذایی فراتر از سناریوهای بحران نیز سودمند هستند. به عقیده مارتینز، آنها می توانند خطراتی را مانند محدودیت های تجاری، تخریب محیط زیست، آب وهوای ناملایم، تغییرات آب وهوایی، عوامل بیماری زا و آفات را به حداقل برسانند یا از بین ببرند.

وی افزود: آنها می توانند به انعطاف پذیرتر شدن سیستم های غذایی پایدارتر، کاهش استفاده از زمین، کاهش مصرف آب و صید بی رویه کمک کنند و حتی در شرایط سخت تر مانند ماموریت های فضایی یا تلاش های بشردوستانه به تهیه غذا بپردازند.

با توجه به افزایش تعداد مردم روی کره زمین، کالری بیشتری نیز مورد نیاز است که کشاورزی سنتی برای برآورده کردن آن با مشکل روبه رو می شود. مارتینز ادامه داد: با افزایش جمعیت جهان، نیاز به غذای پایدار و مغذی نیز افزایش می یابد و اینجاست که روش های تولید غیر کشاورزی و محیط بسته وارد می شوند.

اگر فناوری های غیر کشاورزی تولید مواد غذایی در مقیاس صنعتی اجرا شوند، می توانند به عنوان یک طرح پشتیبان قابل اعتماد در صورت شوک های آب وهوایی، تهدیدات زیست محیطی، اختلالات تجاری و سناریوهای بدتر مانند کاهش ناگهانی نور خورشید به دلیل زمستان آتشفشانی یا زمستان هسته ای عمل کنند. به عنوان مثال، چوب و بقایای گیاهی غیرقابل خوردن را می توان به قند تبدیل کرد و نفت و ذغال سنگ را می توان از طریق فرآیندهای صنعتی که به خوبی تثبیت شده اند، به صورت چربی و پروتئین ارائه داد.

لزوما نیازی نیست که کارخانه ها از ابتدا ساخته شوند. کارخانه های کاغذ و پالایشگاه های نیشکر و ذرت برای صرفه جویی در زمان و هزینه می توانند تغییر کاربری دهند تا زیست توده گیاهی را به قند، چربی و پروتئین تبدیل کنند.

اگرچه دی اکسید کربن ممکن است منبع اصلی تغییرات آب وهوایی سیاره باشد اما می تواند به یک منبع تقریبا بی حدوحصر از پروتئین، کربوهیدرات و چربی نیز تبدیل شود که بدن برای رشد به آنها نیاز دارد. مارتینز خاطرنشان کرد: امروزه شرکت های پیشگامی وجود دارند که از دی اکسید کربن برای تولید پروتئین یا جایگزین کره با کیفیت بالا استفاده می کنند و برخی نیز آن را برای تولید قند به کار می برند.

پروتئین ساخته شده از تخمیر گاز توسط میکروارگانیسم هایی مانند باکتری ها، مخمرها، جلبک ها و قارچ ها در حال افزایش است و چندین شرکت از دی اکسید کربن برای تولید جایگزین های باکیفیت و پروتئین تک سلولی جایگزین سویا، لبنیات، گوشت و تخم مرغ استفاده می کنند. شرکت های دیگر روی تولید پروتئین تک سلولی از متان تمرکز کرده اند که یک گاز گلخانه ای قوی است.

این پودرهای پروتئین میکروبی را می توان به نان، ماکارونی، گوشت و لبنیات گیاهی اضافه کرد یا به عنوان مکمل پروتئین مانند پودر آب پنیر مورد استفاده قرار داد اما هزینه یک مانع اصلی است. در هر حال، مارتینز معتقد است که شرایط تغییر خواهد کرد.

وی افزود: سنگاپور در حال حاضر در این بازی جلوتر است. در سنگاپور، پروتئین های ساخته شده از دی اکسید کربن تجاری سازی شده اند زیرا آنها به افزایش حاکمیت غذایی خود علاقه مند هستند و این کار راهی را برای به دست آوردن غذا از زمین بسیار محدود فراهم می کند تا کاملا به صادرات مواد غذایی وابسته نباشند.

مارتینز ادامه داد: اگرچه بسیاری از این غذاها می توانند به میزان قابل توجهی انعطاف پذیری و پایداری مواد غذایی را افزایش دهند اما برای اطمینان از سودمند بودن آنها باید تحقیقات بیشتری درباره تأثیرات آنها بر سلامتی، اثرات اقتصادی آنها بر کارگران کشاورزی و برقراری عدالت در فرآیندهای انتقال از غذاهای سنتی به صنعتی انجام شود که به نیروی کار کمتری نیاز دارند.

این پژوهش در «Trends in Food Science & Technology» به چاپ رسید.

انتهای پیام